Aşık Veysel Şatıroğlu    Ben giderim adım kalır    Dostlar beni hatırlasın    Düğün olur bayram gelir    Dostlar beni hatırlasın                Can bedenden ayrılacak                Tütmez baca, yanmaz ocak                Selam olsun kucak kucak                Dostlar beni hatırlasın...      Aşık Veysel, hayatini anlattığı bir şiirinde "Ücyüz-onda gelmiş idim cihana" diyor. Yıl 1894 oluyor hesapça. Sivas'a bağlı Şarkışla ilçesinin Sivrialan Köyünde dünyaya gelmiş. Anasi Gulizar, bir yaz günü koy dolaylarındaki Ayıpınar merasına koyun sağmaya gittiğinde; oracıkta bir yol üstünde doğurmuş Veysel'i. Göbeğini de kendi eliyle kesmiş. Yaman kadınmış Gülizar ana. Bebesini bir çaputa sarıp yürüye yürüye köye dönmüş. Babası Ahmet; bebenin adini Veysel koymuş. Yıllar geçmiş aradan büyümüş, konuşmuş, yürümüş Veysel çocuk. Böylece yedi yaşına varmış. O yıl bir çiçek hastalığı salgını olmuş Sivas'ta. Küçük Veysel de yakalanmış. Sol gözünde, cicegin beyi çıkmış kendi deyimiyle... Göz akıp gitmiş. Sağ gözüne de perde inmiş, önceleri. Yalnız ışığı seçebiliyormuş, bu gözüyle. Babasına "Çocuğu Akdağmadeni'ne götür, orada bu gözünü açacak bir doktor var." demişler. Sevinmiş Ahmet emmi. Gel gör ki talihsizlik yine yakasını bırakmamış Veysel'in. Bir gün inek sağarken babası yanına gelmiş. Veysel ansızın donuverince; yakında bulunan bir değneğin ucu öteki gözüne girivermiş. O göz de akıp gitmiş böylece. Veysel'in Ali adında bir ağabeysi ve Elif adında bir kız kardeşi varmış. Hepsi çok üzülmüşler Veysel'in kotu kaderine.      Babası meraklı adammış. Halk ozanlarından şiirler okuyup ezberleterek avutmaya çalışmış oğlunu. Sivas'ın köyleri saz sairleriyle dolu. Onlar da ara sıra gelip Ahmet emminin evine uğrarlarmış. Veysel ilgiyle dinlermiş calip söylediklerini. Babası, oğlunun ilgisini görünce; bir saz alıp vermiş ona. İlk saz derslerini, babasının arkadaşı olan Çamşıh'lı Ali Ağa'dan almış. Ve gitgide, kendini iyice saza vermiş Veysel. Unlu Halk ozanlarının şiirlerini çalıp söylemiş bir zaman. Yirmibes yasındayken (1919) anası, babası Veysel'i Esma adında bir kızla evermişler ve kısa sure sonra ikisi de göçüp gitmiş bu dünyadan (1921). Acı üstüne acı gelmiş, ama bitmemiş talihin kotu oyunu. İkinci çocuğu on günlükken, anasının memesi ağzına tıkanarak ölmüş, ardından da karisi yanaşmalarıyla evden kaçmış. Bu olay çok koymuş Veysel'e. Daha dertli olmuş ve iyice içine kapanmış. Karisi koyup gittiğinde bir kızı varmış Veysel'in. Daha bir yasini bile bitirmemiş. İki yıl kucağında gezdirmiş Veysel, ne çare o da yaşamamış. Bu sıralar Veysel'i yeniden evermişler. Bu karisi çocuk vermiş Aşığa. Biri olmuş, iki oğlan, dört kız, altısı sağ. Onlar da 18 torun vermiş Veysel'e.      Aşık Veysel, Cumhuriyetin Onuncu yıl dönümüne rastlayan 1933 yılına kadar, başka ozanların şiirlerini çalıp söylemiş. Kendi deyişlerini söylemekten utanır, çekinirmiş. O yıllarda sairlerimizden rahmetli Ahmet Kutsi Tecer tanımış Veysel'i. Onun ışık tutuculuğuyla Veysel'in şiirleri aydınlığa kavuşmuş. Veysel; şairliğinin gelişmesinde Tecer'in büyük yardımlarını gördüğünü söylerdi her zaman. Veysel'in gün ışığına çıkan ilk şiiri Gazi Mustafa Kemal Pasa için söylediği: "Türkiye'nin ihyası Hazreti Gazi" mısrasıyla başlayan şiirdir. Bundan sonra bütün yazdıklarını calip söyler olmuştu. 1933 yılına kadar, köyünden dışarı hemen hemen hiç çıkmadığı halde; bundan sonra bütün yurdu dolaşmış, yurdunun çeşitli şehirleriyle kasabalarını, köylerini yakından tanımıştır. Halk ozanlarından en çok Karacaoglan'i, Yunus'u, Emrah'i, Dertli'yi severdi. Çağımızın ozanlarından Ahmet Kutsi Tecer'in ayrı bir yeri vardı Veysel'de. Onun aracılığıyla Koy Enstitülerinde bir sure saz öğretmenliği de yapmıştı Veysel. Sırasıyla Arifiye, Hasanoğlan, Cifteler, Kastamonu, Yildizeli, Akpınar Koy Enstitülerinde bulunmuştu. 1952 yılında İstanbul'da büyük bir jübilesi yapılan Aşık Veysel'e 1965 yılında Türkiye Büyük Millet Meclisi, "Anadilimize ve Milli Birliğimize yaptığı hizmetlerden dolayı" özel bir kanunla vatani hizmet tertibinden aylık bağlamıştı.      Veysel'in bir başka özelliği daha vardı; köyünde ve çevresinde ondan önce bir tek meyve ağacı olmadığı halde, Sivrialan'da ilk meyve bahçesini o yetiştirmişti. Hem öyle bir bahçe ki, içinde elmadan kayısıya, kirazdan cevize kadar turlu turlu meyve ve çiçek vardı. Veysel, kardeşlerinin yardımıyla bu bahçeyi yapmaya başladığı zaman köylüleri "Atalarımız bunca yıl böyle bir is yapmamışlar, su kor adam onlardan iyi mi bilecek ki böyle ise kalkıştı?" demişler. Birkaç yıl sonra ağaçlar yetişmiş, meyve vermiş. Köylüler önceki dediklerini hatırlayıp utanmışlar ve bu defa "O kor değilmiş, meğer kor olan bizmişiz diyerek Aşık Veysel'i kutlamışlar. iste böylesine uzağı gören bir insandı o... Yetmiş yıl karanlık bir dünyada yaşadı (ölümü 21 Mart 1973). Fakat karanlık gözlerindeydi yalnız, içi apaydınlıktı, şiirleri de öyle... Halk şiirimizin bu güçlü ozanı yarim yüzyılı aşkın bir sure yazdıklarıyla, calip söyledikleriyle çevresine ışıklar saçtı. Sanırım simdi de mezarında son uykusunu ışıklar içinde uyuyordur. Yalnız çağımızda yasayanlar değil, bizden çok sonra yasayacaklar da "Dostlar Beni Hatırlasın" şiirini unutmayacaklar ve her zaman rahmetle anacaklardır. yazan: Ümit Yaşar Oğuzcan Dostlar beni hatırlasın Ben giderim adım kalır Dostlar beni hatırlasın Düğün olur bayram gelir Dostlar beni hatırlasın   Can kafeste durmaz uçar Dünya bir han, konan göçer Ay dolanır yıllar geçer Dostlar beni hatırlasın Can bedenden ayrılacak Tütmez baca, yanmaz ocak Selam olsun kucak kucak Dostlar beni hatırlasın...   Hacı Bektaş Medet mürvet deyip kapına geldim  İsteğim dileğim ver Hacı Bektaş  İndim eşiğine yüzümü sürdüm  Kusurum günahım var Hacı Bektaş Kul olanın elbet olur kusuru Nesli Peygambersin cihanın nuru  Alisin Velisin Pirlerin Piri  Galma kusurlara Pir Hacı Bektaş Horasandan ayak bastın uruma  Mucizeler şahit oldu pirime  Bak şu vaziyete bak şu duruma  Eşin yok cihanda bir Hacı Bektaş  Geçmem dedin duvarımda sinekten  Yalan sadir olmaz ervahı pekten  Sana inanmışım ervahtan kökten  Sana inanmayan kör Hacı Bektaş  Sana yalvarıyor VEYSEL biçare  Yine senden olur her derde çare  Bir arzuhal sundum gani Hünkare  Keremin ihsanın bol Hacı Bektaş Beni Hor Görme Gardaşım Beni Hor Görme Kardeşim Sen Altındın Ben Tunç Muyum Aynı Vardan Var Olmuşuz Sen Gümüşsün Ben Saç Mıyım Ne Var İse Sende Bende Aynı Varlık Her Bedende Yarin Mezara Girende Sen Toksun Da Be Aç Miyim Kimi Molla Kimi Derviş Allah Bize Neler Vermiş Kimi Arı Çiçek Dermiş Sen Balsın Da Ben Cec Miyim Topraktandır Cümle Beden Nefsini Öldür Ölmeden Böyle Emretmiş Yaradan Sen Kalemsin Ben Uç Muyum Tabiata Veysel Aşık Topraktan Olduk Kardaşık Aynı Yolcuyuz Yoldaşık Sen Yolcusun Ben Bacmiyim  Kara Toprak Dost Dost Diye Nicesine Sarıldım Benim Sadık Yarim Kara Topraktır Beyhude Dolandım Boşa Yoruldum Benim Sadık Yarim Kara Topraktır Nice Güzellere Bağlandım Kaldım Ne Bir Vefa Gördüm Ne Faydalandım Her Turlu İsteğim Topraktan Aldım Benim Sadık Yarim Kara Topraktır Koyun Verdi Kuzu Verdi Sut Verdi Yemek Verdi Ekmek Verdi Et Verdi Kazma İle Dövmeyince Kıt Verdi Benim Sadık Yarim Kara Topraktır Ademden Bu Deme Neslim Getirdi Bana Turlu Turlu Meyva Yetirdi Her gün Beni Tepesinde Götürdü Benim Sadık Yarim Kara Topraktır Karnin Yardim Kazma İle Bel İle Yüzün Yırttım Tırnak İle El İle Yine Beni Karşıladı Gül İle  Benim Sadık Yarim Kara Topraktır İşkence Yaptıkça Bana Gülerdi Bunda Yalan Yoktur Herkesler Gördü Bir Çekirdek Verdim Dört Bostan Verdi Benim Sadık Yarim Kara Topraktır Havaya Bakarsam Hava Alırım Toprağa Bakarsam Dua Alırım Topraktan Ayrılsam Nerde Kalırım Benim Sadık Yarim Kara Topraktır Dileğin Varsa İste Allah'tan Almak İçin Uzak Gitme Topraktan Cömertlik Toprağa Verilmiş Haktan Benim Sadık Yarim Kara Topraktır Hakikat Ararsan Açık Bir Nokta Allah Kula Yakın Kul Da Allah'a Hakkin Gizli Hazinesi Kara Toprakta Benim Sadık Yarim Kara Topraktır Bütün Kusurlarımı Toprak Gizliyor Merhem Calip Yaralarımı Tuzluyor Kolun Açmış Yollarımı Gözlüyor Benim Sadık Yarim Kara Topraktır Her Kim Ki Olursa Bu Sırr-ı Mazhar Dünyaya Bırakır Ölmez Bir Eser Gün Gelir Veysel'in Bağrına Basar Benim Sadık Yarim Kara Topraktır Derdimi Dökersem Derin Dereye Derdimi dökersem derin dereye Doldurur dereyi düz olur gider Irakipler geldi girdi araya Korkarım yar benden yoz olur gider Ilgıt ılgıt yeller eser seherde Yar beni düşürdü onulmaz derde Yar ile buluşsak bir tenha yerde Duyar düşmanlarım söz olur gider Pervane ateşten sakınmaz canı Uğruna koymuşum başı bedeni Doldur tüfengini hedef al beni Yaram doksan dokuz yüz olur gider Veysel der çıkayım bir yüce dağa Ağaçlar bezenmiş yeşil yaprağa Bir gün olur tenim düşer toprağa Karışır toprağa toz olur gider

Senlik Benlik Nedir Bırak  Allah birdir Peygamber Hak  Rabbül alemindir mutlak  Senlik benlik nedir bırak  Söyleyim geldi sırası  Kürtü Türkü ne Çerkezi  Hep Ademin oğlu kızı  Beraberce şehit gazi  Yanlış var mı ve neresi  Kurana bak İncile bak  Dört kitabın dördü de hak  Hakir görüp ırk ayırmak  Hakikatte yüz karası  Binbir ismin birinden tut  Senlik benlik nedir sil at  Tuttuğun yola doğru git  Yoldan çıkıp olma asi  Yezit nedir, ne kızılbaş  Değil miyiz hep bir kardaş  Bizi yakar bizim ataş  Söndürmektir tek çaresi  Kişi ne çeker dilinden  Hem belinden, hem elinden  Hayır ve şer emelinden  Hakikat bunun burası  Şu alemi yaratan bir  Odur külli şeye Kadir  Alevi Sünnilik nedir  Menfaattir var varası  Cümle canlı hep topraktan  Var olmuştur emir Haktan  Rahmet dile sen Allah'tan  Tükenmez rahmet deryası  Veysel sapma sağa sola  Sen Allah'tan birlik dile  İkilikten gelir bela  Dava insanlık davası…  Bir Derd Ehli Bulsam Derdim Söylesem Bir derd ehli bulsam derdim soylesem Iyi olmaz derdlerim halim n'olacak Hekimler derdime derman bulamaz Bir degil bes degil derd kucak kucak El vurma yarama yaklasma kardas Derdimi soylesem tukenmez bas bas Icimde yaniyor tutunsuz ates Ceset soba gibi kalbim bir ocak Aşıklar alemde gülmez dediler Akar göz, yaslarim silmez dediler El elin derdini bilmez dediler Kimler gelip hatırımı soracak. Katlan bu cefaya sabreyle gönül Bu dünyanın isi hep böyle gönül Başından geçeni sen söyle gönül Neler geldi geç oldu olacak Veysel'in derdine bulunmaz çare Etseler vücudun hem pare pare Bir arzuhal sundum hakiki yare O yar gelip yaralarım saracak Bir Küçük Dünyam Var İçimde Benim Bir kucuk dunyam var icimde benim Mihnetim ziynetim bana kafidir Gorenler dar gorur genistir bana Sohbetim ulfetim bana kafidir Istemem dunyanin saltanatini Suslu giyimini Arap atini Bilirsem Turklugum var kiymetini Vatanim milletim bana kafidir Isterdim hayatta dusmanla savas Milletime kurban olaydi bu bas Nasip degil imis sehitlik kardas Imanim niyetim bana kafidir Dunya genis olsun ister dar olsun Yeter ki kalbimde iman var olsun Her zaman milletim bahtiyar olsun Rutbemle mesnedim bana kafidir Icimde beslerim bir buyuk ordu Cignesin dusmani yukseltsin yurdu Azmi zihniyeti Veysel'in derdi Iste bu niyetim bana kafidir. Aşkın Beni Elden Ele Gezdirdi Askin beni elden ele gezdirdi Cok dolandim bulamadim esini Beni candan usandirdi bezdirdi Tuzlu imis yiyemedim asini Benim ile gezdin beni arattin Beraber oturup beraber yattin Turlu turlu gullerinden koklattin Asik ettin gule bulbul kusunu Altmis iki yildir seni ararim Tukendi sabrim yoktur kararim Daga tasa kurda kusa sorarim Kimse bilmez hikmetini isini Her millete birer yuzden gorundun Kendini sakladin sardin sarindin Bu dunyayi sen yarattin girindin Her nesnede gosterirsin naksini Gorenlere acik korlere gizli Kimine gorundun oruc namazli Veysel'e gorundun cilveli nazli Tutan birakir mi senin pesini Gönül Bir Güzeli Sevmiş  Gönül bir güzeli sevmiş ayrılmaz  Dolanır peşinde çoban misâli  Hiç kimse bu derdin dermânın bilmez  Azmış yaraları perişan hali  Lokman çâre bulmaz yoktur Eflâtun  Yârdan ayrılması ölümden çetin  Elde endaz ettim bu aşkın atın  Terkettim sılayı vatanı ili  Ferhat Şirin için kestiği taşlar  Benim senin için döktüğüm yaşlar  Seni yaksın beni yakan ateşler  Yaktı bu sinemi savruldu külü  Arılar bal için bekler petekler  Alır her çiçekten verir emekler  Mecnun Leylâ için pınarı bekler  Ben de bir yâr için olmuşum deli  Evvelden var idi bu sevda bende  İlikte damarda cesette canda  Ölünce hû çeksin kemiğim sinde  Dünyâda durunca Veysel'in dili    Ala Gözlü Benli Dilber Ala gözlü benli dilber Bir gün gelsen bize doğru Seni sevdim can u dilden Çekme kendini naza doğru Ne pervam var ne de perdem Sanma beni hali bir dem Söyler seni teller her dem Kulak versen saza doğru Asika zulfukar isen Gulsende güle zar isen Hakikatli bir yar isen Ben geleyim size doğru Gönülleri bir edelim Gayrileri biz nidelim İkimiz de bir gidelim Yürüyelim ize doğru Bir gün için feryadı zar Bülbül eder her dem seher Aç sinemi gel gör ne var Arttı derdim yüze doğru Kafi derdim bir derd katma Veysel'i yabana atma Kerem eyle çok uzatma Kavuşalım yaza doğru. Hepimiz Bu Yurdun Evlatlarıyız Bu nasıl kavgalar çirkin dogusler Hepimiz bu yurdun evlatlarıyız Yolumuza engel olur bu isler Hepimiz bu yurdun evlatlarıyız Birleşiriz bir bayrağın altında Biz Türklerin ikilik yok aslında Yanar tutuşuruz vatan aşkında Hepimiz bu yurdun evlatlarıyız Hedef alıp dövüştüğün kardeşin Seni yaralıyor attığın taşın Topluma zararlı yersiz savaşın Hepimiz bu yurdun evlatlarıyız Herkes ilim deryasında yüzüyor Çıkmış ayin çevresinde geziyor Yazık bize yollarımız uzuyor Hepimiz bu yurdun evlatlarıyız Kitaplar yazılmış nasihat dolu Birlikte güçlenir gençliğin kolu Gençliğe emanet Atatürk yolu Hepimiz bu yurdun evlatlarıyız Söyler Veysel sözlerinden vazgeçmez Bulanık çeşmeden kimse su içmez Ganadı olmasa kuşlar da uçmaz Hepimiz bu yurdun evlatlarıyız Memlekete Destan Oldum Memlekete destan oldum Karim beni beğenmedi Esten oldum dosttan oldum Yarim beni beğenmedi Ne söylesem "deli" dedi "Meyva vermez cali" dedi "Açma bana kolu" dedi Sarim beni beğenmedi Ben gönlümün valisiyim Altı çocuk velisiyim Bir güzel delisiyim Durum beni beğenmedi Yine düştüm dilden dile Göz yaşlarım sile sile Attı beni gurbet ele Yarim beni beğenmedi Geçti güzelliğin cağı Golkoy'e kurdum otagi Guz geldi doktu yapragi Dalim beni begenmedi Veysel yonum yare dondum Lodos degmis kara dondum Yesillenmis yare dondum Pirim beni begenmedi Sen Olmasan  Sen bir aşksın ben bir mecnun  Sen olmasan ben olmazdım  Sen bir gülsün ben bir bülbül  Sen olmasan ben olmazdım  Kalbimde yaşarsın her an  Varım yoğum sensin inan  Kalbimdeki aziz mihman  Sen olmasan ben olmazdım  Ansızın kalbime girdin  Türlü türlü dertler verdin  Beraberce çeker derdin  Sen olmasan ben olmazdım  Sensin benim cümle varım  Yoktur başka kisb ü kârım  Hem yazımsın hem baharım  Sen olmasan ben olmazdım  Bağrımdaki açan çiçek  Türlü koku türlü irenk  Bu bendeki olan gerçek  Sen olmasan ben olmazdım  Dokun Veysel tele dokun  Coştu gönül etti akın  Sensin bana benden yakın  Sen olmasan ben olmazdım  Sen Bir Ceylan Olsan Ben De Bir Avcı  Sen bir ceylan olsan ben de bir avci  Avlasam collerde saz ile seni  Bulunmaz dermani yoktur ilaci  Vursam yaralasam soz ile seni  Kurulma sevdigim guzelim deyin  Baglanma karayi allari geyin  Ben bir coban olsam sen de bir koyun  Seslesem elime tuz ile seni  Koyun olsan otlatirdim yaylada  Tellerini yoldurmazdim hoyrada  Balik olsan takla donsen deryada  Dusursem toruma bez ile seni  Veysel der ismini koymam dilimden  Ayri dustum vatanimdan ilimden  Kus olsan da kurtulmazdin elimden  Eger gorsem idi goz ile seni